Rzeczy

VoQ

Wierszyk dla adeptów sztuki geodezyjnej Smile

od pana inżyniera Bednarza co zbudował elektrownie w Kozienicach.

Z początku, gdy nie istniał świat,
Nie było ziemi, nieba,
Nudził się Bóg i myślał tak:
Tu zmienić coś potrzeba.

I postanowił stworzyć świat,
W nim ziemię i gwiazd krocie,
Lecz do pomocy trzeba rąk
Fachowych w tej robocie.

Do Geodety rzecze więc:
„Ty będziesz mi pomocą.
Niech będzie światło, przyszedł czas
Skończyć z tą wieczną nocą.

Gdyż pracy mamy wiele dziś
Rób wszystko, co Ci każę
Pracuj sumiennie aby błąd
Żaden Ci się nie zdarzył.

Wymierzaj drogi wzdłuż i w krąg
Gdzie mam w ruch rzucić gwiazdy
Nie skąp przestworza, mam go dość
Dla biegu gwiazdy każdej.

Większą uwagę jednak zwróć
Na drogę biegu Słońca
Oraz Księżyca, bowiem stąd
Miałbym ja skarg bez końca

Z Ziemi, na której stworzyć chcę
Rozumne ludzkie plemię.
Niech ono w szczęściu mnoży się
Niechaj zaludnia Ziemię.

Gdy będziesz tworzyć Ziemi plan
To bądź już aptekarzem.
Tu każdy szczegół, każdy ruch
Musisz jak lek wyważyć.

Planuj więc tak, by każdy szczep
I każde ludzkie plemię
Po równo miało wszelkich dóbr,
By spokój był na ziemi.

Aby wśród ludzi nie miał nikt
Powodu do zawiści,
Niech życie im układa się
W zgodzie, bez nienawiści.

Więc gdyś zrozumiał moją myśl
Mierz tak, by Słońca ciepło
Na równi każdy Ziemi kąt
Ogrzało, lecz nie spiekło.

A w nocy niech Księżyca blask
Pobudza do zachwytu
Nad pięknem globu, który jest
Centrum rajskiego bytu.

I planuj tak, by każdy kraj
Miał urodzajną glebę
I wody dość, aby ryb w niej
Wciąż było, ile trzeba.

I sprawiedliwie podziel las
By każdy dla wygody
Budulec miał i opał zeń
I miejsce dla ochłody”

Postawił Geodetę Pan
W środku, gdzie biegła droga
A drogą tą był smugi blask
Co szedł od Pana Boga.

I Geodecie gładko szło,
Wytyczał dróg elipsy
Dla biegu gwiazd, wyliczał stąd
W równaniach alfy, iksy.

A gdy do Ziemi zabrał się
Co miała być ozdobą
Pociągnął łyk i większy haust
Z flaszki, co miał ze sobą.

Choć wszechwiedzący wiedział Bóg,
Że miał on flaszkę ową,
To mniemał, że na pewno w niej
Jest woda cytrusowa.

Przy pracy bowiem dobrze jest
Mieć z sobą taką miarkę,
Lecz Geodeta z miarki tej
Popijał... polską starkę.

Pracował dalej, chociaż był
Niezgorzej już pijany,
Poplątał wielką bożą myśl,
Poknocił Ziemi plany.

I powstał świat. Zobaczył Pan
Za późno już niestety,
Że Ziemi spartolono plan
Przez winę Geodety.

Są kraje, gdzie trwa wieczny mróz
Tam żar nie do zniesienia
Tu wielki las, tam go znów brak,
Nie znajdziesz nigdzie cienia.

Spienione wciąż gromady wód
Znalazły obszar wielki,
Gdzie indziej wody choć na lek
Nie znajdziesz ni kropelki.

Więc zagniewany rzecze Pan
Winnemu Geodecie:
„Przez Ciebie wiecznie ludzki ród
Ma cierpieć na tym świecie.

Ty zaś za karę, choć żeś wart,
Bym wtrącił Cię do piekła,
To jednak wiem, żeś dobrze chciał,
Lecz starka Cię urzekła.

Dlategom też złagodził los
Twój i następców Twoich:
Będziecie odtąd w deszcz czy mróz
Po bagnach brnąć nie swoich.

Po bruzdach zaoranych pól,
Po skarpach, jarach, krzakach,
Będzie niejeden cierpiał z Was
Na bóle nóg w żylakach.

Choć wielki jest mierniczy trud
Nikt tego nie doceni.
Gdy praca innych znaną jest,
Wasza wciąż będzie w cieniu.

Na pamięć zaś o pierwszym tym
Co sknocił plan Jehowy
Będziecie pragnąć, każdy z Was
Będzie jak On – TRUNKOWY”.

TEMAT BIBLIJNY
Ludwik Frąckiewicz

Starka - wódeczka.